یکی از معضلات روحی که بسیاری از انسانها   دچار آن هستند نا امیدی در مشکلات و غرور در نعمت ها و شادی هاست......این دو رابطه تنگاتنگی با هم دارند هرچقدر که ما درنعمت ها مغرور تر و فراموش کار تر باشیم به همان اندازه نیز در سختی ها شکست خورده تر و نا امیدتریم....
این مساله در آیات 9 و 10 سوره هود به خوبی بیان شده است:
و اگر از جانب خود رحمتى به انسان بچشانیم سپس آن را از وى سلب کنیم قطعا نومید و ناسپاس خواهد بود(آیه 9)

و اگر پس از محنتى که به او رسیده نعمتى به او بچشانیم حتما خواهد گفت گرفتاریها از من دور شد بی گمان او شادمان و فخرفروش است(آیه 10)(سوره هود)

وَلَئِنْ أَذَقْنَا الإِنْسَانَ مِنَّا رَحْمَةً ثُمَّ نَزَعْنَاهَا مِنْهُ إِنَّهُ لَیَؤُوسٌ کَفُورٌ (9) 

وَلَئِنْ أَذَقْنَاهُ نَعْمَاء بَعْدَ ضَرَّاء مَسَّتْهُ لَیَقُولَنَّ ذَهَبَ السَّیِّئَاتُ عَنِّی إِنَّهُ لَفَرِحٌ فَخُورٌ (10)

ترجیح می دهم با کفشهایم در خیابان راه بروم و به خدا فکر کنم

 تا اینکه در مسجد بنشینم و به کفشهایم فکر کنم